Mensen hebben altijd een mysterieuze aantrekkingskracht gevoeld tot het Greater Kruger National Park. Lang voordat het deze naam kreeg, trok het gebied al oude stammen aan die er hun thuisland van maakten en ons ingewikkelde overblijfselen en kunstwerken nalieten om in onze moderne tijd te vinden en te bekijken. De Bosjesmannen uit het stenen tijdperk in het Kruger National Park, die deze wildernis tussen 500.000 en 100.000 jaar geleden bewoonden, overleefden het land met prachtig vormgegeven werktuigen die ze gebruikten in hun dagelijks leven op de savanne. Deze vroege savannepioniers jaagden en verzamelden om te overleven en lieten hun verhalen gegraveerd of geschilderd achter op rotsen door het hele park. Duizenden jaren lang leefden deze mensen in harmonie met het land en al zijn schepsels. Er zijn veel culturele sites in het park die deze rijke en diverse geschiedenis laten zien. We delen deze toegankelijke plekken graag met onze gasten tijdens onze safari's met overnachting.
Stenen tijdperk
Archeologen hebben ontdekt dat de vroege mens al anderhalf miljoen jaar geleden door het Lowveld zwierf. Deze oude mensen hebben voor ons aanwijzingen achtergelaten over hun prehistorische leven, zoals stenen werktuigen, hun skeletten en de botten van de dieren die ze aten. Aan de hand van dit bewijsmateriaal kunnen antropologen zich een idee vormen van hoe ze leefden en hoe ze eruitzagen.
De stammengeschiedenis van het Kruger National Park begint met de jager-verzamelaars, zoals het San-volk, dat in het huidige gebied van het nationale park rondzwierf. Veel van hun rotskunst is te vinden op historische plaatsen in het Kruger National Park. De Nguni-herders, die in het grootste deel van Zuidoost-Afrika leefden, trokken ook met hun vee door het park.
Eeuwenlang leefden de San zonder concurrentie om grondstoffen, maar al in 500 na Christus emigreerden technologisch meer geavanceerde mensen, de Bantoe sprekende Nguni boeren, naar het Lowveld en vestigden zich langs de oevers van de Limpopo, Luvuvhu, Shingwedzi, Letaba en later de Sabie en Krokodil rivieren. Ze brachten gewassen en kuddes huisdieren mee en het geheim van hun metaalbewerking. Dit was het begin van de IJzertijd in Zuidelijk Afrika. Archeologen hebben ontdekt dat deze nieuwe beschaving honderden jaren lang naast de San leefde en de overvloed van de bush met hen deelde. Naarmate meer mensen naar het gebied trokken, werden de San geleidelijk verdreven, hoewel er tot in de 19e eeuw nog steeds verspreide groepen in het gebied woonden.
IJzertijd
De IJzertijd in de regio Kruger National Park wordt over het algemeen gedateerd vanaf ongeveer 500 na Christus tot de komst van Europese kolonisten in de 19e eeuw. In deze periode ontstonden in de regio complexere samenlevingen, waaronder het Mapungubwe Koninkrijk en het Grote Zimbabwe Koninkrijk.
Op de weg tussen Phalaborwa Gate en Letaba Rest Camp ligt op de top van een heuvel de site Masorini uit de late ijzertijd. De Sotho sprekende Ba-Phalaborwa stam leefde daar in de jaren 1800. Ze ontwikkelden een geavanceerde mijnindustrie. Ze smolten ijzererts en verhandelden hun producten zoals speren, pijlpunten en eenvoudig landbouwgereedschap.
Koepelvormige kleiovens die op de vindplaats werden gevonden, werden gebruikt om het ijzererts te smelten. Huidzakken aan het uiteinde van kleipijpen werden gebruikt als blaasbalgen. Deze kleipijpen leidden door 2-3 openingen in de koepelovens. Het erts stroomde in het midden van de oven door de naar binnen hellende vloeren en werd na afkoeling verwijderd en opgeslagen. Als er genoeg gesmolten erts was voor de productie, werd het opnieuw verhit, geslagen (om onzuiverheden te verwijderen) en tot de gewenste producten gevormd, zoals speren, pijlpunten en eenvoudige landbouwwerktuigen.
Meer dan duizend jaar lang was handel een integraal onderdeel van het leven op het subcontinent met handel in het binnenland tussen verschillende groepen en langs de kust met Arabische en Chinese kooplieden. Hierdoor ontstonden er verschillende handelsroutes, waarvan een belangrijke langs Phalaborwa liep waar metaal werd bewerkt en verhandeld voor glazen kralen, ivoor, dierlijke producten en voedsel. De handel tussen de BaPhalaborwa op Masorini en de Venda in het noorden en de Portugezen aan de oostkust zorgde voor een toename van het smelten en een grotere onafhankelijkheid voor hen.
De overblijfselen van de hutten waarin ze leefden en hun oven zijn gereconstrueerd door de lokale Ba-Phalaborwa die nu aan de rand van het Kruger National Park wonen. Er is een museum en picknickplaats bij deze historische stammenlocatie.
Rond 1550 trokken groepen mensen van een grote culturele beschaving die leefden in wat nu Zimbabwe is, naar het zuiden en staken de Limpopo rivier over. Ze vestigden zich in een gebied dat Pafuri Triangle wordt genoemd. Het gebied wordt ook wel Makuleke genoemd. Het is een stuk land dat wordt begrensd door de Limpopo en Luvuvhu rivieren in het meest noordelijke puntje van het Kruger National Park.
Een van de nederzettingen die ze maakten heette Thulamela. Het was een ommuurde stad op de zuidelijke oever van de Luvuvhu rivier. In de ruïnes zijn veel gouden sieraden, Chinees porselein en Arabische glaskralen gevonden.
Moderne tijdperk
De internationale handel in Zuid-Afrika begon ongeveer 1000 jaar voordat goud werd ontdekt op de Witwatersrand. Koper uit Phalaborwa en Balule, zout uit Eiland en gewassen als sorghum en bonen werden al lang lokaal verhandeld. Maar het laagveld en het binnenland hadden veel meer exotische goederen die de aandacht trokken van Arabische handelaren op zoek naar rijkdom en nieuwe producten. Afrika had 'wit goud' in de vorm van olifantenivoor en het had 'geel goud', het edelmetaal dat koningen en sultans begeerden.
Pas in 1725 stuitten de eerste Europeanen op het vijandige Lowveld. Francois de Cuiper, een Nederlander, stak het Lebombo-gebergte over. Hij was nog niet in het huidige Kruger National Park, of hij werd aangevallen bij Gomondwane en trok zich snel terug naar de kust. Nog een eeuw lang bleef het gebied een mysterie voor avontuurlijke Europeanen, die de wereld al hadden omzeild maar Afrika, de wilde dieren en de mensen nog niet hadden veroverd of gekoloniseerd. Na verloop van tijd werd het Lowveld bekend als het 'Graf van de Witte Man'.
De eerste Europeaan die terugkeerde, was Joao Albasini, een Portugese handelaar die zich in 1830 vanuit de baai van Delagoa waagde en handelsbetrekkingen met het binnenland begon aan te knopen. Albasini's meer dan levensgrote persoonlijkheid, zijn bereidheid om de lokale taal te leren en met de hulp van de krijgshoofden Manungu en Jozikhulu, stelden hem in staat om te overleven. De mensen die langs de Sabie-rivier leefden, voelden zich onder zijn bescherming en beschermden hem op hun beurt.
Tegen het einde van de eeuw had de jachtmanie de enorme kuddes wild van het Lowveld weggevaagd. In 1898 riep president Paul Kruger het gebied tussen de Krokodilrivier en de Sabie uit tot het Sabie Game Reserve. Dit was een gelukkige timing, want de volgende 4 jaar hadden politici, jagers en gelukzoekers het te druk met het uitvechten van de Anglo-Boerenoorlog om zich druk te maken over het behoud van wilde dieren.
Na de oorlog vorderden de Britse overwinnaars het reservaat terug. Ze begonnen de weg vrij te maken voor het beschermde gebied. Dit betekende de gedwongen verhuizing van de lokale bevolking en in 1903 werden tussen de 2000 en 3000 mensen uit het Sabie Reservaat verwijderd. Gedurende de hele geschiedenis van Kruger vonden soortgelijke verhuizingen plaats. In 1969, na vele jaren, werd het Makuleke volk uit het Pafuri gebied verhuisd. De huidige landclaims vormen een voortzetting van het conflict tussen de noodzaak om een natuurlijk erfgoed te behouden en de behoefte van de mensen aan zowel land als werk.
In 1927 reden er drie auto's het park binnen. Twee jaar later kwamen er 850 auto's. In de daaropvolgende 50 jaar bezochten jaarlijks zo'n 150 000 mensen het Kruger National Park. Vandaag de dag zijn er meer dan 1 000 000 wildliefhebbers die het park elk jaar bezoeken en genieten van de vruchten van een lange, fascinerende en zwaarbevochten strijd om een van de mooiste wildparken ter wereld te creëren.